հարցազրոյցների աբսուրդը
Վերջերս մի քանի հարցազրոյցի մասնակցեցի։ Ըստ էութեան բոլորը լաւ էին կազմակերպուած բայց ոչ մէկը չանցայ։ Դէ մտածեցի վատ մասնագէտ եմ, 8 տարի 2 տեղում աշխատելով նոր բան չեմ սովորել ու տէնց։ Բայց յետոյ խօսեցի գործազուրկ միւս ընկերներիս հետ, որոնք ի տարբերութիւն ինձ 20 տարուայ փորձ ունեն ու հասկացայ, որ խնդիրը ես չեմ։
Ինձ թուում ա խնդիրը հէնց հարցազրոյցի գաղափարն ա։
Երբ մեծ կազմակերպութիւնը, իր նախագծերից մէկը տալիս ա փոքր կազմակերպութեան, նա չի գնում ստուգելու փոքր կազմակերպութեան ամէն աշխատողին։ Այլ նայում ա տուեալ կազմակերպութեան պատմութեանը, փորձին եւ արած աշխատանքին։ Յամենային դէպս վերջին 5 տարուայ ընթացքում հէնց էդ փոքր կազմակերպութեան աշխատող եմ եղել։ Ու ինձ համար աբսուրդ ա էս երեւոյթը։
Կարելի ա ասել, որ մասնագէտը, որը ունի արած աշխատանք, հրապարակած կոդ ու անցած ճանապարհ, աւելի անվստահելի ա քան կազմակերպութիւնը, որը ներկայանում ա տուել մասնագէտով։ Ու հիմա ես վախենում եմ դիմել էն կազմակերպութիւններին, որոնց համար տարիներ շարունակ հեռակայ աշխատել եմ, զի կարող ա հարցազրոյցը չանցնեմ։
Շատերի մօտ հիմա հարց կառաջանում, թե որն ա չանցնելու պատճառը։
Չգիտեմ, ուղղակի մարդիկ տարբեր են։ Ինձ համար դեռ համալսարանի տարիներից քննութեան գնալը մեծ սթրես ա եղել։ Երեւի շատերին ա ծանօթ էդ զգացումը, երբ ամբողջ տարի սովորել ես բայց քննութեան օրը բան չես յիշում։
Ինձ թուում ա ծանօթներին առանց հարցազրոյցի ընդունելը լաւ մօտեցում ա։ Իսկ անծանօթների դէպքում կարելի ա պատմութեանը նայել։ Տեխնիկական հարցազրոյցն էլ թող մնայ սկսնակներին, զի նրանք չունեն պատմութիւն, բայց ունեն թարմ տեսական գիտելիքներ։